علی(ع) بر عالم و آدم، امیر است
تاریخ انتشار : پنجشنبه 9 مهر 1394 ساعت 13:14
در زمین، غوغایی به پا شد. غوغا در غدیر به اوج رسید و رسالت با امامت پیوند خورد. زمین به خود لرزید و آسمان به خود بالید وقتی نوای "هر که را من مولا و سرپرستِ اویم، پس علی (ع) نیز مولا و سرپرست اوست؛ خدایا! دوست بدار هر که او را دست بدارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد"، در غدیر خم طنین افکن شد.
خبرگزاری ایمنا/ فرزانه فرجی؛ حجه الوداع بود. غدیر پر از نور شده بود. گویی از آسمان هم نور می‌بارید و علی(ع)، چو ماه تابان می‌درخشید. قرار بود خاتم پیامبران(ص)، دست حق را تا عرش کبریایی بالا ببرد.
قرار بود نبی اکرم(ص) در غدیر خم و در دریایی که در آن عدالت علی (ع) موج می‌زد، علی (ع) را مولا بخواند و چه انتخابی بود انتخاب علی(ع).
علی(ع) که داد عدالتش، زمین را در بر گرفته بود. عدالتی که در لابه‌لای خطوط نامه‌اش به مالک اشتر و در بین سفارشاتش، موج می‌زد آنجا که به میانه‌روی تاکید می نمود و چه محشری در دلش به پا می شد، جایی که می‌خواست قضاوت کند.
علی (ع) که خیبر را فتح کرد تا فاتح دل ها شود، تا دل ها اسیرش شوند، تا دیار فرمانرایی‌اش به پهنای دل‌هایی باشد که با شنیدن عظمت نام علی (ع)، قرار گیرند.
علی(ع) که هنوز کوچه پس کوچه‌های کوفه غزل یتیم نوازی اش را عاشقانه می‌سراید و صدای قدم‌هایش چه تک‌بیتی آشنایی می شود برای کودکانی که دست نوازش علی (ع)، جای نوازش‌های پدر را برایشان زیبا پُر می‌کرد.
علی (ع) که غربت صدایش وقتی "مولای یا مولای" را زمزمه می‌نمود، دیوارهای مسجد کوفه به لرزه در می‌آمد و چشم‌ها از خضوع بندگی‌اش در برابر خدا شگفت زده می‌شد آن هنگام که سر بر خاک می گذاشت و "انت العظیم و انا الحقیر" را فریاد می زد.
علی(ع) که در هر اذان و در هر نماز شهادت می‌دهیم بر ولایتش، ولایتی که راه را برای‌مان همواره، هموار می‌کند. مسیری که اگر درست در آن قدم برداریم، انتهایش جز صراط مستقیم ارمغانی دیگر نخواهد داشت.
علی (ع) که میهمانان خانه خدا در هر طواف خواهند دید به راستی که ترک دیوار کعبه از برای چیست.
علی(ع) که نامش برای فاطمه (س) آرام جان است و جگر گوشه اش؛ حسین (ع) برای یک کربلا بس.
علی (ع) که به حسن (ع) بخشش را خوب آموخت و صبر را به زینب (س) زیباتر.
سال دهم هجرت و غدیر خم ...
دست علی(ع) است که در دست پیامبر(ص) قرار می‌گیرد. قافله‌ها یکی یکی به غدیر خم می‌رسند. زمین و آسمان پر می‌شود از سکوت و سکوتی که در پس آن شادی موج می‌زند. آسمان گوش‌اش را به زمین نزدیک‌تر می‌کند تا صدای پیامبر(ص) را به گوش همه آسمانی‌ها برساند و پیامبر(ص) رسالتش را انجام می‌دهد با نوای "مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ" ...!
و علی (ع) به انتخاب خدا، جانشین پیامبر (ص) می‌گردد و امیر دل ها و اینجا است که غدیر، قدر می یابد.
قرار بود نبی اکرم(ص) در غدیر خم و در دریایی که در آن عدالت علی (ع) موج می‌زد، علی (ع) را مولا بخواند و چه انتخابی بود انتخاب علی(ع).
علی(ع) که داد عدالتش، زمین را در بر گرفته بود. عدالتی که در لابه‌لای خطوط نامه‌اش به مالک اشتر و در بین سفارشاتش، موج می‌زد آنجا که به میانه‌روی تاکید می نمود و چه محشری در دلش به پا می شد، جایی که می‌خواست قضاوت کند.
علی (ع) که خیبر را فتح کرد تا فاتح دل ها شود، تا دل ها اسیرش شوند، تا دیار فرمانرایی‌اش به پهنای دل‌هایی باشد که با شنیدن عظمت نام علی (ع)، قرار گیرند.
علی(ع) که هنوز کوچه پس کوچه‌های کوفه غزل یتیم نوازی اش را عاشقانه می‌سراید و صدای قدم‌هایش چه تک‌بیتی آشنایی می شود برای کودکانی که دست نوازش علی (ع)، جای نوازش‌های پدر را برایشان زیبا پُر می‌کرد.
علی (ع) که غربت صدایش وقتی "مولای یا مولای" را زمزمه می‌نمود، دیوارهای مسجد کوفه به لرزه در می‌آمد و چشم‌ها از خضوع بندگی‌اش در برابر خدا شگفت زده می‌شد آن هنگام که سر بر خاک می گذاشت و "انت العظیم و انا الحقیر" را فریاد می زد.
علی(ع) که در هر اذان و در هر نماز شهادت می‌دهیم بر ولایتش، ولایتی که راه را برای‌مان همواره، هموار می‌کند. مسیری که اگر درست در آن قدم برداریم، انتهایش جز صراط مستقیم ارمغانی دیگر نخواهد داشت.
علی (ع) که میهمانان خانه خدا در هر طواف خواهند دید به راستی که ترک دیوار کعبه از برای چیست.
علی(ع) که نامش برای فاطمه (س) آرام جان است و جگر گوشه اش؛ حسین (ع) برای یک کربلا بس.
علی (ع) که به حسن (ع) بخشش را خوب آموخت و صبر را به زینب (س) زیباتر.
سال دهم هجرت و غدیر خم ...
دست علی(ع) است که در دست پیامبر(ص) قرار می‌گیرد. قافله‌ها یکی یکی به غدیر خم می‌رسند. زمین و آسمان پر می‌شود از سکوت و سکوتی که در پس آن شادی موج می‌زند. آسمان گوش‌اش را به زمین نزدیک‌تر می‌کند تا صدای پیامبر(ص) را به گوش همه آسمانی‌ها برساند و پیامبر(ص) رسالتش را انجام می‌دهد با نوای "مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ" ...!
و علی (ع) به انتخاب خدا، جانشین پیامبر (ص) می‌گردد و امیر دل ها و اینجا است که غدیر، قدر می یابد.
