این روزها حرف زیاد است برای بازی دادن لا به لای خط های ذهن نه چندان آرامم....
ذهنی که خسته است و رنگ به رو ندارد و نایی برای فکر کردن هم ندارد انگار...
که تصمیم بگیرد بنویسد، که بنویسد و بارها و بارها بخواند و بخواند و اشک بریزد و پاک کند و از نو بنویسد که بی خیال، این حرف ها تلخ است و اینجا مجالش نیست...
اما چاره ای نیست، این آشفتگی ها باید جایی سامان پیدا کند، باید باشد جایی که بروی و خودت را رها کنی در آغوشی که مهراش سال ها است تو را در آغوش گرفته بی منت... بی منت... بی چشم داشت....
اینجا بهشت زمین است، تکراری است گفتن این حرف.... اما ما بهشت ندیده ها و فقط بهشت شنیده ها حالمان خوب می شود از گفتن این عنوان تکراری دوست داشتنی....گلستان شهدا اصفهان، بهشت دیارم...
می شود ساعت ها لا به لای مزارهای که مهربانی از صورت صاحبان کم سن و سالش می بارد، قدم بزنی و چشم در چشم شوی و بی تعارف بگویی رفیق خسته ام...
آرامت می کند همین نگاه های ساده با چهره هایی که کمتر شبیه آدم های این زمان است، دلواپسی ات کم می شود، شور دل آشفته ات کم کم، کم می شود...
پاهایت را محکم تر بر می داری، چشم ات که به چشم حاجی می افتد... همان حاجی معروف... حاج حسین ما اصفهانی ها که حاجی یک ملت است با آن لهجه شیرین دوست داشتنی اش که گوش را می نوازد...
تکان های تارهای صوتی ات را آرام فرو می دهی که نکند زبان به گلایه باز کنی پیش حاجی که فایده ندارد و شدت حمله بغض خفته حالا بیدار شده در گلو چنان زیاد است که کنار حاجی دوزانو روی پا می نشینی و حاجی لبخند می زند و تو در حالتی بین خط های فرو افتاده لبت و چشمان دیدنی حاجی می مانی...
می مانی تا این بغض فرو رفته را تا انتها طی کنی و تمامش کنی یا با یک لبخند رنگ و رو رفته کمی خلوت کنی با حاج حسین....
و کمی می گذرد..
خلوت می کنی... این پا و آن پا می شوی... سرما دم غروب کمی صورتت را ناز می کند با انگشتان زمختش...
هوا رنگ عوض می کند. گوی سرخ رنگی کنار آسمان مدام پایین و پایین می رود...
دیگر سایه ات هم کنارت نیست....
موذن اذان می گوید....
باد کمی بیشتر می وزد....
صدای موذن هنوز هم می آید....
حاج حسین خرازی هنوز می خندد...
و تو دلت نمی خواهد از اینجا کنده شوی....
اینجا حال همه خوب می شود....
اینجا آدم عاشق می شود...
فرزانه فرجی
