برای فرزندان شهدای مدافع حرم...

بابا و دیگر هیچ...!

باید بزرگ شوی. باید زودتر از آن که وقتش برسد قد بکشی، دل کوچکت خیلی زود باید یاد بگیرد بابا نیست. دست های کوچکت اگر برای دست های بابا دلتنگ شد باید آرامش کنی. باید برایش لالایی بخوانی. تو بخوانی تا آرام بگیرد، تو بخوانی تا بابا با تو هم صدا شود. گوش کن، خوب گوش کن بابا دارد می خواند، با تو می خواند. همان لالایی را که همیشه دوست داشت برایت بخواند تا بخوابی...

 دنیا هنوز خودش را لا به لای پلک های تو پیدا نکرده بود که بابا رفت. بابا رفت که بیاید. رفت زود بیاید. اما نیامد. بابا دیر کرد. مادر بند دلش پاره شد. بابا رفت.

بابا رفت، تو را ندیده رفت و تو آمدی و بابا را ندیدی وقتی آمدی. مادر می گفت دیدار دخترم با پدرش ماند به قیامت و به قد قامتش بارید.

چقدر چشم هایت دوست دارند که بخوابند، نکند صدای لالایی بابا است که تو را اینچنین کرده؟ نکند بابا دارد برایت می خواند و تو با همه ی کوچکی ات خوب می دانی دل بابا را چطور هوایی کنی تا برایت از همان لالایی های دوست داشتنی بخواند.

مادر به بابا گفته بود اگر برود و برنگردد تو ...اما او خوب می دانست مادر برایت کم نخواهد گذاشت و تو زودتر از همه ی هم سن و سال هایت بزرگ خواهی شد.

خیلی زود وقتش می رسد که روی دو پایت بایستی... یک قدم، دو قدم می شود و تو می افتی. مادر سر از پا نمی شناسد که بلندت کند و اگر بابا بود باران عشق و نوازش بود که بر سرت می بارید.

کمی بیشتر می گذرد، خوب راه می روی اما دلت دنبال دستی است که دست های کوچکت میان آن دست ها گم شود. گم شود و خیالش راحت باشد که این گم شدن آخرِ پیدا شدن است، گم شدن میان دست های بابا...

پدر بزرگ خط نگاهت را خوب خوب می شناسد. دست هایش بیشتر از همه بوی بابا را می دهد. آخر، سال های خیلی پیش، دست های بابا میان دست های پدر بزرگ گم می شد.

مادر برایت همیشه از بابا می گوید و تو خوب گوش می کنی. آنقدر خوب که می توانی بابا را از میان یک دنیا بابا، پیدا کنی و دست پدر بزرگ را رها کنی و بی امان خودت را به مزارش برسانی و بوسه باران کنی آن عکس بالای سر سنگ مزارش را که همیشه به تو لبخند می زند.

و این راه برایت می شود شاه راه و تو در این راه بزرگ می شوی، بزرگ بزرگ.

دلت اگر پر زد برای نوازش های پدرانه، بی شک خودت را به او خواهی رساند. 

روز تولدت، کیک خواهی خرید و کنار بابا روی سنگ مزارش، شمع های سال تولدت را فوت خواهی کرد.

کادوی روز پدر را چند روز زودتر میخری و دل توی دلت نخواهد بود که زودتر از همه به بابا هدیه اش را بدهی.

 اگر دلتنگ شدی و دلت یک جفت پا خواست که سرت را روی آن بگذاری و نم نم بباری، طولی نخواهد کشید که خودت را کنار مزارش پیدا خواهی کرد و آنجا ضربان دلت آرام خواهد گرفت.

و اگر گذرت به دیار کربلا افتاد، به یقین سلامی به پهنای غیرت بابا خواهی داد. غیرتی که شاید هیچ واژه ای کنارش آرام نگیرد. آنجا سلامت عجیب خریدار خواهد داشت...

فرزانه فرجی/ روزنامه اصفهان زیبا

سلام. من مسعود هستم. کامل تر معرفی می کنم، مسعود آخوندی. 19 رمضان سال 42 بود که پا به این دنیا گذاشتم. خواست خدا بر این مقدر شده بود که من تنها پسر و به قولی عزیز کرده خانواده باشم. به سن مدرسه که رسیدم تو دبستان تبریزی ثبت نامم کردند. یادم نمیاد هیچ وقت نمره ی بدی گرفته باشم نه اینکه بخوام از خودم تعریف کنم، نَه به جرات می تونم بگم بهترین نمرات را تو 5 سال مقطع دبستان گرفتم. جای شما خالی، سال آخر دبستان بودم که از طرف مدرسه مسابقه دینی برگزار شد که بهترین رتبه را کسب کردم و این رتبه کلی واسم افتخار داشت. دوران راهنمایی را هم مثل دوران دبستان با کلی نمره های خوب و شاگرد اولی پشت سر گذاشتم و عاقبت وارد دبیرستان حکیم سنایی شدم. از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون بهترین دانش آموز دبیرستان بودم هم تو اخلاق هم تو درس و اصولا هم به خوش اخلاقی معروف. سال اول دبیرستان بودم که انقلاب شروع شد. روزها می رفتم راهپیمایی و شب ها هم در رزم های شبانه حضور فعالی از خودم نشون می دادم. تو جریان این مبارزه ها بود که سعی کردم مطالعاتم را کمی بیشتر کنم. همین کار دلیل خوبی شد تا در مبارزه با گروه های ملحد و ضد انقلاب هم نقش فعالی داشته باشم. راستش با اینکه تنها پسر خانواده بودم و همه ی امکانت رفاهی برای من مهیا بود و خانواده ام هم از هیچ چیزی برای من دریغ نمی کرد اما با شروع جنگ تحمیلی رفتم جبهه. وجدانم آرامش نداشت که عملیاتی صورت بگیره و من حضور نداشته باشم. سال 61 بود که تو شلمچه مجروح شدم اما زخم های تنم خیلی مهم نبود. غلامحسین یکی از بهترین دوستای من بود. دوستی که همیشه همراهم بود. من مجبور شدم غلامحسین را تنها بگذارم. غلامحسین حافظی تنهای تنها و بدون من رفت تا پیش خدا و بعد از اون من باید کلمه ی شهید را جلوی اسم غلامحسین می گذاشتم. همون سال 61 بود که دپیلم گرفتم و به لطف خدا موفق شدم که تو رشته مکانیک طراحی جامدات دانشگاه صنعتی اصفهان مشغول به تحصیل بشم. هم دانشگاهم خیلی خوب بود هم رشته ای که قبول شده بودم را خیلی دوست داشتم. از اونجایی که حضور تو فعالیت های فرهنگی و اجتماعی حال منو خوب می کرد همیشه درس بهونه ای نشد تا دست از این فعالیت ها بردارم. دلم بیشتر وقت ها دلتنگ غلامحسین بود. هم درس می خوندم و هم به جبهه می رفتم. با اینکه درس برای من خیلی اهمیت داشت ولی هیچ وقت سبب نشد تا فکر رفتن به جبهه کمی تو ذهن من کمرنگ بشه. مقررات آموزش دانشگاه خیلی سخت بود اما هر بار که قرار بود حمله ای انجام بگیره خودم را می رسوندم جبهه. طی این سال ها سهم من بودن توعملیات فتح المبین، بیت المقدس، رمضان، والفجرهای مقدماتی یک، دو، چهار و هشت، خیبر، بدر، کربلای چهار و پنج بود. عملیات آخری که رفتم عملیات کربلای پنج بود. 50 روزی می شد که از خانواده دور بودم. فرماندهی گردان هم به عهده ی من بود. خواست خدا این بود که دیدار خانواده ام بمونه واسه ی قیامت. از دی ماه سال 65، بیست روز می گذشت و هوا هم خیلی سرد بود. انتظار برای من تمام شد. رفتم پیش غلامحسین... رفتم پیش خدا. اگه دلتون خواست سری به من بزنید من تو گلستان شهدا اصفهان هستم. بیشتر وقت ها مادرم هم کنارم هستش. بعد از این همه سال تقریبا 5 روز تو هفته میاد و کلی با من حرف می زنه. شرمنده گی من در برابر تمام مادری های مادرم تمومی نداره. هرچی دارم از دعای مادرم دارم. آخه بهش گفته بودم دعام کنه، گفته بودم که این اواخر اطمینان و آرامش عجیبی به سراغم اومده. انگار تمام آرزوهای دنیاییم به یک باره محو شده بود تو ذهنم و تنها آرزوم رسیدن به فیض شهادت بود. خیلی وقتتون را گرفتم. حلال کنید فقط قبل از خداحافظی یک قسمت از وصیت نامه ام را تقدیم می کنم به همه ی شما دوستای خوبم... ای جوانان، ای حزب‌اللهی‌ها، ای کسانی که بیشترین زحمات را برای اسلام و انقلاب کشیده‌اید، مواظب شیطان‌های درونی و بیرونی باشید. مبادا هدف را خدای ناکرده گم کنید. هدف، بالاتر از این حرفهاست.

فرزانه فرجی/روزنامه اصفهان زیبا

 برای بابای خوبم که دوستت دارم را نشانم داد

سلام بابا، سلام مردترین مرد زندگی ام... سلام بابایی خوبم.

سلام بهانه ی خوب شدن حال دلتنگی های گاه و بی گاهم...

خش صدایت روحم را صیقل می دهد و تندیس وجودم با صدای مردانه ات جان می گیرد. با لبخند تمام نشدنی چهره ی مهربانت تازه می فهمم دوست داشتن تا کجا دست دلم را می گیرد و با خود می برد...

و کاش من بین این خنده هایت غرق می شدم، غرق می شدم و هیچ گاه فریاد کمک کمک سر نمی دادم تا برسم به دلت تا برسم و ببینم که دلت، دلتنگ شده خیلی وقت ها که آرام بودی و فقط نگاهمان می کردی و وقتی چشم هایم با چشم های زیبایت گره می خورد همان لبخند دوست داشتنی روی لبانت نقش می بست تا دلم دنبال سوال هایش از چشم هایت به دلت نرسد که دلم نلرزد..

من این دل را عجیب دوست دارم بابا.

 من تو را عجیب دوست دارم بابا...

 دست هایت خسته است کمی اما هنوز تاب زندگی ام با دست های توست که تاب می خورد...

بودنت قشنگ ترین بهانه برای بودن هایم هست...

این روزها تار و پود دلم با تار صدایت بیشتر از همیشه با هم آمیخته و دلم سراسر صحنه ی هنرمندی و تک نوازی هایت شده بابای خوبم....

برای دل همیشه بی قرارم، قرار باش همیشه بابا...

فرزانه فرجی/