حیا – یادداشت تحریریه/ بهشتت مبارک مادر …

هنوز عطر وجودت از چادر سفید لای جانمازت که کنار طاقچه جا خوش کرده، صدای دلم را بلند می کند و نوای بی قراری هایش آتش دلم را شعله ورتر. اینجاست که تازه می فهمم دلتنگی یعنی چه…

و تو رفتی و حسرت، عجیب در دلم ریشه دواند.
من ماندم و یک دل، پُر از ندیدن چشم های نازت.
من ماندم و حسرت یک بار بوسه روی دست های نیمه لرزانت.

من ماندم و عطر یاسی نیمه تمام که از لا به لای پنجره های درز گرفته هنوز دلم را نوازش می کند.

من ماندم و گوشه گوشه خانه ی کودکی ام که بالا می روم صدایت را می شنوم، پایین می آیم جعبه داروهایت را می بینم، برای خوردن آب سراغ یخچال می روم، پماد دست هایت را می بینم و حال خراب گلدان های کنار ایوان که نایی برای خوب بودن ندارند بعد از تو مادر…

تب ندیدنت این روزها حسابی بالا می رود، به دست های که پناه ببرم تا تبم کمی فروکش کند؟ راستی کدام لالایی خوابت کرد مادر که چشم هایت را به رویم بستی برای همیشه…؟

قبله ی دلم به سمت سجاده ات نشانه می رود و تو نیستی تا مسلمان شدن را در پس سجده هایت هر روز از نو مرور کنم.

به من می گفتی “پیر شوی مادر” و زود هم پیرشدم وقتی صدایت کردم و نشنیدم آن صدای جان مادر همیشگی را…
یادت رفت یادم دهی مادر که صبر و صبوری را کجا به دنبالش بگردم وقتی می آیم و نیستی ات را در و دیوار کوچه در گوشم فریاد می زنند.

و چه نزدیک و دوری به من مادر، نزدیک به اندازه ی فاصله ی دلم تا دلت و دور به اندازه ی ندیدن چشم های بغض آلودت تا قیامت.
و من سرگردان می شوم بین کلمه هایی که تو را به یادم می آورند و آتش می زنند به دلم به قد سوختن و تمام شدن. کجایی که دستم را بگیری؟!

می ترسم از این سرگردانی مادر، می ترسم از گم شدن لای کلمه هایی که بوی عطر تو را می دهند، عطر حیات آب پاشی شده و ریحان های چیده شده…

دلتنگی عاقبت کار خودش را کرد. آرام آرام، نا آرامم کرد.
می دانم دعایم می کنی فقط این بار کمی بلندتر، می خواهم دوباره صدایت را بشنوم مادر…

فرزانه فرجی/

به گزارش خبرنگار حیا، عرش به خود بالید از این خلقت … و تاب زلف شب دیدنی شده بود. میهمان داشت و آراسته بود خود را. زمین مژدگانی می داد به آسمان و از آسمان، باران نور می بارید. بی قراری های شفق دیدنی بود. می خواست دشت رنگ را در دامان تاریک شب بگستراند و فلق عجیب طلوع را فریاد می زد…

ماه پر از لبخند شده بود. لبخندی که تا انتهای آسمان ستاره ها را میهمان می کرد و طولی نکشید که افق زیباتر از همیشه خود را به نمایش گذاشت. صدای الله اکبر موذن دیوارهای شهر را می لرزاند. انگار همه بی تاب آمدن دخت پیامبر (ص)  بودند. انگار آن شب هیچ چشمی رنگ خواب را به خود ندید. زمین دست دلش را به آسمان سپرد و ایمان داشت که رحمتی از جنس آسمان، زمین را پر از پاکی خواهد کرد و عاقبت زهرای اطهر (س) میهمان زمین شد.

گویی زمین از نو زنده بودن را آغاز کرد. دل، غبار غم اش را شست با آب دیده. دنیا به یک باره خانه تکانی کرد برای آمدن عزیز دل پیامبر (ص) و شهر پر شد از عطر یاس. عطر بهار با صدای موذن در هم آمیخت. حال پرستو ها خوب شد. چشم های  فاطمه زهرا (س) که باز شد، زمین تب کرد از گرمی نگاهش که این تب را عاشقانه هم دوست داشت. این حرارت را به جان می خرید و برای درمانش پی طبیب هم نمی رفت.

مهربانی روی زمین نقش بست گویی از آنجا بود که قاف عشق قد علم کرد. زمین پر از آبرو شد و بهشت برای بارش بارانِ بوسه بر پای مادر روز شماری اش را آغاز نمود. عرش به خود بالید از این خلقت. زمین سراسر، سر بر سجده ی شکر گذاشت روی یاس هایی که عطرش آسمان را نوازش می داد.

فاطمه (س)، دختری از جنس باران که نوای بابا گفتن هایش، به دل پدر جانی دوباره می بخشید.

فاطمه (س)، همسر مردی که خیبر در برابرش زانو زد و فاتح خیبر روزی برایش ذره ذره آب شدن را تجربه کرد.

فاطمه (س)، مادری از تبار رحمت، از دیار عطوفت، مادری که با آمدنش یتیمی برای همیشه با در و دیوار شهر خداحافظی نمود.

و فاطمه (س) همیشه فاطمه است…

فرزانه فرجی/