فرزانه فرجی

آسمانِ خاک گرفته شهر، رنگ به رو نداشت. خسته بود از آنچه دیده بود و نباید می دید. دلش حسابی برای رنگین کمان تنگ  شده بود. باران می بارید، اما خبری از رنگین کمان نبود... تا اینکه عاقبت ایستادگی و مقاومت، حصارهای شهر را در هم شکست... آزادی خودش را از لا به لای تیر و ترکش، از میان ضجه های مادرانه، از دل داغدیده کودکان بی مادر، از بین دیوارهای آوار شده روی سر اهالی خانه و از دل دلتنگ اسیری خودش را نمایان ساخت.گوشه گوشه شهر پر بود از ردپای شقایق هایی که به یاد آنها می شد غزل غزل ترانه سرود. لبخندهای یخ زده روی  لب های ترک خورده، جانی تازه گرفت. شهر پر از خنده شد. استجابت دعا را می شد دید. می شد با باران دیده؛ همان بارانی که از شوق می بارید، داغِ دل های داغدیده را کمی فرو نشاند. مادران، برای کودکانشان چه قصه ها که می توانستند بگویند، چه قصه ها از پدرانی که رفتند تا برگردند، اما رفتند... رفتند تا در سطر سطر آزادی، خطی خوش از خود به جای بگذارند؛ خطی که در گذر تاریخ، مردانه جاوید شدن و جاودانه ماندن را به تصویر کشند. حلب آزاد شد. خبر آنقدر خوب بود که قاصدک ها به پرواز درآمدند. دل ها نوازش شد و جان ها جانی تازه گرفت و حلب جانانه نفس کشید. بی شک دیگر نفس در سینه شهر به شمارش نخواهد افتاد. دیگر شهر دلتنگ نخواهد شد و پرواز در قامت آزاد شهر به اوج خواهد رسید. دیگر هوا، رنگ خاک به خود نخواهد دید و ردپای خون از در و دیوار شهر برای همیشه پاک خواهد شد و زندگی از لا به لای همان آوارها دوباره جوانه خواهد زد؛ جوانه ای که ریشه هایش در غیرت و مقاومت ریشه خواهد دواند... چه زیبا و دلنواز وعده حق، تحقق یافت. چه زیبا «انا فتحنا لک فتحا مبینا»، تقسیر شد. می شد اســـتجابت ربنای قنوت هایی که دل را به آسمـــان گره مـــی زد و در سکوت سنگین شب، برای زنده ماندن شهری که ردپای مرگ از آن می بارید را حس کرد. می شد خانه به خانه رفت و رسید به لبخندهایی که دیگر یخ زده نبود. حالا شهر باید زنده شود. باید تمام دیدنی هایش از دل خرابه ها بیرون کشیده شود... حلب جان دارد و باید زندگی را از نو به جریان بیندازد... باید صدای خنده کودکان، شهر را زنده کند. دیگر کودکان بهت زده چشم به دوربین عکاسان نخواهند دوخت ...دیگر نخواهیم شنید که کودکان، بیشترین قربانیان حملات تروریست ها به حلب بوده اند... دیگر ردپای دلنوشته های تلخ مثل دوستم داشته باش، دور از سرزمین رنج، دور از شهرمان که مرگ را چشیده است را روی دیوارهای قد خمیده شهر نخواهیم دید. حلب را خدا آزاد کرد تا فراموش نکنیم مدافعان حرم برای چه و برای که رفتند... الحق که باید تمام قد ایستاد و دست ارادت بر سینه گذاشت که  رفتن، آن هم رفتنی از جنس شهادت، فراموش نشدنی است. بی شک هیچ خاری دیگر راه گلوی شهر را نخواهد بست. دیگر بغض هیچ دلی راهش را گم نخواهد کرد. دیگر هیچ آواری در این دیار بر سر هیچ زن و مرد و کودکی خراب نخواهد شد که مردان مرد بیدارند و آگاه.. که خدا از همیشه به این شهر نزدیک تر است... نزدیکِ نزدیک..