بزن باران

 

صدای انفجارهای پی در پی. صدای فریادهای مادران بی فرزند و فرزندان بی مادر... 
خودت را به درب هر خانه که می رسانی صدای ضجه از آن به گوش می رسد. همه شهر امدادگر شده است و دشمن بعثی زن و مرد، پیر و جوان نمی شناسد. 
جلوتر که می روی نخل های سر به فلک کشیده نخلستان های خرمشهر نگاهت را به سمت خود می کشاند و آنجا است که ایستادگی مفهوم واقعی خود را به ظهور می رساند، نخل هایی که سوخت اند اما قامت خم نکردند و همواره سایه شان را نثار خرمشهر نمودند. 
و باز پیش‌تر می روی.. نوای کارون آرامت می کند کمی درنگ می کنی و قرائت فاتحه می تواند تنها کاری باشد که به یاد شهدای کارون، آرامترت کند. 
به مرکز شهر که نزدیک می شوی صدای " الله اکبر" موذن که از گلدسته های قلب خرمشهر شنیده می شود، قلبت را تسلی می دهد. فرصت کافی برای تجدید وضو هست تا نماز ظهر و عصر را در میعادگاه عاشقان، جایی که عهد مقاومت مردان غیرتمند خرمشهر بسته شد، بخوانی. مسجد جامع، همان جا که برات آسمانی شدن عده ای زمینی امضا شد. 
به راهت ادامه می دهی، صدای پیرمرد قد خمیده ای تو را به سمت خود می کشاند. خوب که گوش می کنی با زبان فارسی صحبت می کند اما با ته لهجه غالب عربی و می گوید: "عراقی ها روی بیشتر دیوارهای شهر نوشته بودند "جئنا لنبقی" و خودش ادامه می دهد یعنی آمدیم تا بمانیم ... و به لبخند تلخی بسنده می کند. 
کمی فکر می کنی، اگر عراقی ها می دانستند اینجا دیار محمد جهان آرا است شاید هیچ گاه غروب 31 شهریور سال 59 خرمشهر را به آتش نمی گرفتند و اگر می دانستند بهنام محمدی 13 ساله پا به پای جهان آرا به خاطر خاکش می ایستد و مبارزه می کند شاید هیچ گاه جسارت حمله به ذهنشان هم خطور نمی کرد... 
مسیر را ادامه می دهی. رشادت های رزمندگان در عملیات بیت المقدس به مرحله چهارم خود نزدیک می شود... 
ساعت 22:30 اول خرداد 1361، تلاش برای آزاد سازی خرمشهر با رمز "بسم الله القاسم الجبارین یا محمد بن عبدالله (ع)" به نقطه اوج خود می رسد. 
نیروهای عراقی سه بار اقدام به پاتک می کنند اما حسرت شکستن حلقه محاصره را تا ابد با خود به گور می برند. رشادت های بی مانند رزمندگان، نفس دشمن را بریده و حرفی برای گفتن باقی نمی گذارد. 
حوالی ساعت 2 بعد از ظهر روز سوم خرداد... آرامش همه شهر را در آغوش می گیرد و صدای به یاد ماندنی محمود کریمی، "شنوندگان عزیز توجه فرمایید! شنوندگان عزیز توجه فرمایید! خرمشهر! شهر خون، آزاد شد" 
و خرمشهر بعد از 19 ماه اسارت طعم شیرین آزادی را می چشد. 
آنجا بود که ایران همانند مادری که مدتی از جگر گوشه اش دور مانده بود خرمشهر را برای همیشه در آغوش می گیرد... 

/فرزانه فرجی/

 

و باز هم گذشت. در دو راهی بین ماندن و رفتن، رفتن بهترین انتخابش بود. رفتن برای نماندن... 
حالا حسابی بزرگ تر شده بود و برای پرواز بی تاب تر و بیشتر از همیشه چشم به راه تر... 
داشت پا در خاکی می گذاشت که هوایش، دل را جلا می داد. 
پا در دیاری می گذاشت که خواستن برای رفتن صرف می شد. 
پا در میعادگاهی می گذاشت که " دل دل های" دل برای انتظار گونه ای دیگر معنا می یافت، رفتن به دیدار پدر و یا ماندن و دیدار پسر... 
وقتی رفت، دلش برای استجابت نوای " اَللّـهُمَّ اَرِنیِ الطَّلْعَةَ الرَّشیدَةَ " پر می زد. همیشه بی قرار عهدهایی بود که با صاحب صبح و امام عصر بسته بود. 
زود به زود دلتنگ خلوت های خودمانی اش با صاحب ندبه می شد. فرصت که پیدا می کرد دلش پل می زد به سمت فرمانروای انتظار ... 
دوست داشت یک بار هم که شده لرزش شانه هایش با دستان او آرام بگیرد، دوست داشت فرصت برای ادای یک سلام داشته باشد و دوست داشت یک بار ناب ناب از عمق وجودش فقط با عطر نرگس آرام گیرد. 
خیلی وقت ها در سنگر، تنها که می شد بیشتر دلتنگی هایش را سوار بر سطر سطر کاغذهای کاهی می نمود. عادت داشت قبل از نوشتن اجازه بگیرد و آرام زمزمه کند: 
"اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَهِ بنِ الحَسَن 
صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ 
فِی هَذِهِ السَّاعَهِ وَ فِی کُلِّ سَاعَهٍ 
وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِیلًا وَ عَیْناً 
حَتَّی تُسْکِنَهُ اَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتعَهُ فِیهَا طَوِیلا" 
و می نوشت، قرار بود یادداشت های آخرش فریاد تمام دلتنگی هایش باشد، فریاد تمام بغض های خفته در گلو، فریاد تمام نجواهایی که تا آن دم مابین خطوط کاغذ هم جای نگرفته بود. 
حال عجیبی داشت روز آخر، عهد که می خواند، عهد آخر را هم بست به "اَللّـهُمَّ اجْعَلْنی مِنْ اَنْصارِهِ وَ اَعْوانِهِ وَ الذّابّینَ عَنْهُ وَ الْمُسارِعینَ اِلَیْهِ فی قَضاءِ حَوائِجِهِ" که رسید دیوارهای دلش فرو ریخت... 
چقدر دوست داشت در حضور دیدگان مهدی فاطمه (س) شهادت را در آغوش گیرد... 
چقدر دوست داشت امتداد نگاه آخرش با سیمای چون ماه یوسف زمان گره بخورد... 
چقدر دوست داشت که دعاهایش به آسمان اجابت برسد و چقدر دوست داشت که دعایی جز فرج بر زبانش جاری نسازد. 
گفته بود پسرش را مهدی نام گذارند، قرار بود این بار که برگشت خودش اذان در گوش مهدی اش بخواند اما... 
اما وقتی خدا خواست و ترکش خمپاره کار خودش را کرد، افتاد. 
یاد بچگی هایش، یاد بادبادکی که پرواز را برایش زنده کرد، یاد نواهای " ا ن ت ظ ا ر" ، یاد اجابت دعاهای فرج، یاد اذان نگفته در گوش مهدی اش و چشم به راهی همیشگی برای آن دیدار آخر... 
چشم هایش هنوز نیمه باز بود، وقتی برای همیشه بسته شد لبانش می خندید ... 

/فرزانه فرجی/